נאומי על חוק הלאום || خطابي عن قانون القومية

10.05.17 קטגוריית: כללי

↡↡ للعربية ↡↡

… ועמיתי חברי הכנסת, ביום הזה אי-אפשר לדלג על "חוק הלאום" שעבר בקריאה טרומית בתמיכת הממשלה. ולכן, אתחיל כבר הלילה את הוויכוח על החוק הבעייתי, המסוכן, המזיק הזה. על הפרטים של חוק הלאום עוד תהיה לי הזדמנות לדבר. אבל לפני שאגיע לפרטים האלה חיוני לפזר את מסך העשן של תעמולה שקרית האופף את החוק הזה.

על מה אנחנו מדברים? חשוב להבין: הוויכוח האמיתי בפוליטיקה של הארץ הזאת הוא לא על מדינת ישראל. מדינת ישראל הוקמה, מדינת ישראל קיימת; מדינת ישראל מוכרת בעולם; מדינת ישראל הוכרה על-ידי העם הפלסטיני בעצמו ועל-ידי נציגיו, למשל בהסכם אוסלו; מדינת ישראל מוכרת בתוכנית השלום הערבית.

הוויכוח האמיתי הוא לא על מדינת ישראל, הוויכוח האמיתי הוא על המדינה הפלסטינית. זו המדינה הפלסטינית שממשלת נתניהו מתנגדת להקמתה. היא מתנגדת להקמת מדינה פלסטינית עצמאית. ההתנגדות הזאת, עמיתי חברי הכנסת, נעשית בשתי צורות: ישנם ישרים האומרים: אנחנו נגד. נתניהו לא ממש אומר את זה, אבל כולנו בבית הזה יודעים שהוא מחויב לעשות את הכול כדי שמדינה פלסטינית לא תוקם. אז איך מונעים הקמה של מדינה פלסטינית עצמאית? מסיטים את הוויכוח למקום אחר. לא מתווכחים על המדינה הפלסטינית, אלא ממציאים את הוויכוח על ישראל. וכדי שכן יהיה ויכוח על מדינת ישראל, נתניהו הולך רחוק מאוד. ובחוק הזה, עמיתי חברי הכנסת, הוא באמת הלך רחוק מאוד. למשל, הפגיעה במעמדה של השפה הערבית, יחד עם שורה ארוכה של מנגנונים פוגעים ומפלים נוספים.

צריך להגיד ביושר, חוץ מהסטת הוויכוח מהשאלה האמיתית, הקמתה של מדינה פלסטינית, לשאלה המדומה, לוויכוח המדומה, על מדינת ישראל, יש לנתניהו עוד רווח מהסיפור הזה, וזה הרווח הפוליטי. אסטרטגיית ההישרדות של נתניהו מבוססת על מריבה עם הציבור הערבי. זו הדרך שלו לנצח בבחירות. הסתה לאומנית הייתה תמיד מפלטם של שליטים כושלים, וזו הדרך שגם נתניהו הולך בה. וחוץ מזה, מובן שבלי משקלו של הציבור הערבי קשה להפיל את נתניהו. ולכן, דה-לגיטימציה לערבים, הוצאתם החוצה מהמחנה, המחשה להם ואמירה להם: אין לכם חלק במדינה הזו – כל הדה-לגיטימציה הזו היא מהלך חיוני להנצחת שלטון נתניהו ושותפיו.

כמו תמיד, עמיתי חברי הכנסת, ההתקפה על המיעוט מוצגת כהגנה על זכויות הרוב. וכאן יש מסך עשן והטעיות מכל הסוגים. היום, בדברי התשובה להצעת החוק שהציג חבר הכנסת דיכטר, הממשלה אפילו העזה לדבר על החלטה 181 של האו"ם, החלטת החלוקה. אז בואו נעמיד את הדברים על דיוקם: אין שום קשר בין עקרונות החלטה 181, החלטת החלוקה מכ"ט בנובמבר 1947, לבין החוק של דיכטר, נתניהו והשקפת העולם שלהם.

מה קבעה החלטה 181? קודם כול, היא קבעה את ביטול המנדט הבריטי, עצמאות של הארץ. היא קבעה הקמה של שתי מדינות דמוקרטיות; שתי מדיניות עם משטר דמוקרטי שתחיינה אחת בצד השנייה, עם זכויות מובטחות למיעוט הלאומי בכל אחת מהמדינות: מדינה אחת, ביטוי לזכות ההגדרה העצמאית של היהודים הישראלים; מדינה שנייה, ביטוי לזכות להגדרה עצמית של הערבים הפלסטינים. ובשתיהן – זכויות מובטחות למיעוט לאומי. אלה הם העקרונות של החלטה 181.

עכשיו, עמיתי חברי הכנסת, ישנם כאלה בעם הפלסטיני, גם בעבר וגם בהווה, שהתנגדו ומתנגדים להחלטת החלוקה. היו כאלה, וגם היום קיימת עמדה כזו. אני שייך למפלגה שתמכה ותומכת בהחלטה 181 ובעקרונות שלה. עוד בשנת 1947 הקומוניסטים היהודים והערבים בארץ תמכו בהחלטה הזו. הקומוניסטים הערבים, שהיו אז מאוגדים בליגה לשחרור לאומי, קיבלו החלטה היסטורית וחשובה של תמיכה בהחלטה, שקראה להקים בארץ הזאת שתי מדינות. צריך להזכיר כאן את השמות של תופיק טובי, אמיל חביבי, פואד נאסר, ג'מאל מוסא, רמזי כורי וחבריהם. אלה הם האנשים, שבאומץ ידעו להגיד לעם הפלסטיני שאת ההחלטה הזאת נכון וצריך לקבל.

כשאני מזכיר את שמותיהם, אזכיר עוד שם של איש יקר שהלך לא מזמן לעולמו, שהיה גם הוא חבר בליגה לשחרור לאומי, כמאל גטאס מראמה. עוד מעט אנחנו נציין 40 יום למותו.

האנשים האלה ידעו להגיד לעם שלהם: את ההחלטה הזאת צריך לקבל עם כל הקשיים שבה. צריך לקבל אותה גם בגלל שאנחנו בעד עצמאות הארץ וביטול המנדט הבריטי, וגם בגלל שאנחנו באופן עקרוני בעד זכות ההגדרה העצמית לכל עם. וגם כי הם הבינו שהחלופה להחלטת החלוקה לא תהיה פלסטין שלמה, כמו שהיו אולי אנשים שהאמינו, אלא החלופה תהיה קטסטרופה, כמו הקטסטרופה שקרתה לעם הפלסטיני, שעד היום סובל ממנה – עם שחלק גדול ממנו הוא עד היום פליטים. ואצלנו יש כאלה שלא מבינים את הכאב הנורא הזה, את הכאב הכל-כך מובן והכל-כך טבעי, של עם שחלק גדול מבניו הם פליטים. חברתי חברת הכנסת עאידה תומא סלימאן, את השתתפת, אני חושב, הצלחת להגיע. אני לא הצלחתי, אבל בלבי גם כן הייתי עם הסטודנטים האלה שציינו את הכאב הזה היום באוניברסיטה, דבר שהוא כל כך טבעי ומובן.

אגב, כמו הקומוניסטים הערבים הפלסטינים שהזכרתי אותם, זו הייתה עמדת המפלגות הקומוניסטיות בעולם הערבי כולו: המפלגה הקומוניסטית המצרית, הלבנונית, הסורית, העיראקית. המנהיג של המפלגה הקומוניסטית העיראקית, יוסף סלמן יוסף, הכינוי שלו היה פאהד, הוצא להורג בתחילת שנת 1949 על-ידי המשטר של נורי סעיד, ששלט בעיראק בחסות הבריטים, בין היתר בגלל העמדה הנכונה, העקרונית והאמיצה שלו בשאלת הפתרון לשאלה של הארץ הזאת. אז האנשים האלה צדקו היסטורית, זה היום ברור לגמרי שהם צדקו.

אחזור ואומר למיקרופון, לפרוטוקול, את מה שקראה חברת הכנסת עאידה תומא סלימאן בקריאת ביניים. כי חשוב שזה יירשם בצורה מסודרת בפרוטוקול: גם כנגד חלק מהאנשים שאת שמותיהם שכאן אני הזכרתי, בארץ הזאת, קומוניסטים ערבים, היו גזרי דין מוות בדיוק על העמדות האלה, על העמדות האלה. אני אומר, אלה הם אנשים שכשאנחנו מסתכלים עליהם היום אנחנו מסתכלים על מופת של אומץ, של יכולת להגיד דברים שלא כולם הבינו אותם. הרבה אנשים בעם שלהם לא הבינו אותם. ואפשר להבין למה לא הבינו – שהרי הארץ הזאת, לפני 150 שנה, 100 שנה, הייתה ארץ ערבית – אז מה פתאום צריך שתי מדינות?

אבל היום כל-כך ברור. האנשים האלה צדקו היסטורית. אתה יודע, אדוני היושב-ראש, אבו איאד המנוח, אחד ממנהיגי אש"ף, אמר פעם שאם היו מקשיבים לצעירים האלה – לאנשים האלה שהזכרתי את שמותיהם – תופיק טובי היה אחר כך הרבה שנים חבר כנסת, אבל אז הוא היה בחור צעיר, בן 30 בערך, ובגילו בערך היו גם חבריו – אם היו מקשיבים לדברים האלה, כמה כאב וסבל היו באמת נמנעים מהעם הפלסטיני.

אגב, בדיוק את הלקח הזה אני רוצה להגיד היום לעם שלי, , ליהודים בישראל. כי גם אצלנו הרי יש כאלה שמנפנפים בססמאות: ארץ ישראל השלמה, והכל שלנו, ונכבוש את כל העולם. האנשים האלה שמדברים על ארץ ישראל השלמה ימיטו על העם שלי אסון. ימיטו על העם שלי אסון. ואני הולך באותה דרך שהחברים הערבים שלי הלכו בה לפני הרבה שנים, ואני מנסה להגיד לעם שלי את מה שהם אמרו אז לעם שלהם: רק פתרון שייתן מקום לשני העמים, רק פתרון שייתן צדק אמיתי לשני העמים, יחיה בארץ הזאת.

אני רוצה לדבר על סוגיית זכות ההגדרה העצמית. מבחינה היסטורית, אדוני היושב- ראש, בתחילת המאה ה-20 נולדו ביחד שני עקרונות תאומים. הם נולדו עם התחלת חבר הלאומים ב-1918: העיקרון האחד היה זכות ההגדרה העצמית; העיקרון השני, התאום, היה הזכות של המיעוט הלאומי. בשום מקום לא הייתה תפיסה שיכולה להיות הגדרה עצמית שאיננה כוללת בתוכה את ההכרה בזכויות של המיעוט הלאומי. הזכויות של המיעוט הלאומית הן, אגב, לא רק זכויות אינדיבידואליות, שלכל אחד יש זכויות אישיות; מיעוט לאומי זה גם זכויות לאומיות, זכות של מיעוט לאומי. ואי-אפשר להפריד בין שני העקרונות האלה: הגדרה עצמית עם זכות המיעוט הלאומי. .

גם היום אנחנו מחזיקים באותה תפיסה. אנחנו בעד הזכות ההגדרה עצמית, בוודאי שאנחנו בעד זכות ההגדרה העצמית, ואנחנו נגד אפליה לאומית. זה כל כך הגיוני, זה כל כך פשוט, זה כל כך טבעי, ואנחנו לא נאפשר לאף אחד, כולל לא לממשלה הזו, לבלבל את המוח. כי מה שמדובר עליו עכשיו, בחוק הזה שהממשלה מנסה לקדם, זה בכלל לא הגנה על היהודים, זו התקפה על הערבים. זה לא להגן על זכויות הרוב היהודי. ממה צריך להגן על זכויות הרוב היהודי? זו התקפה על זכויות המיעוט הערבי הפלסטיני. זה הסיפור של החוק הזה קליפת אגוז, ולכן זה כל כך ציני ומקומם שבא לכאן שר מכובד בממשלה ומספר לנו על החלטת החלוקה כאילו שהוא ממשיך את העקרונות שלה.

במאבק נגד החוק הזה צריכים לשתף פעולה כל האנשים שיש להם איזושהי מחויבות לתפיסה דמוקרטית. זה ממש מבחן עליון של תפיסה דמוקרטית, כי המבחן של תפיסה דמוקרטית הוא בדיוק כאשר באים להתקיף את המיעוט, כאשר באים להסית נגד המיעוט. אני שמח שהיום באמת בהצבעה היינו כולנו, כל האופוזיציה, מאוחדים בהצבעה נגד החוק הזה. ואני חושב שחשוב, גם בקואליציה, לעשות חשבון נפש. לא כולם איבדו לגמרי את הצפון ואת המצפון. ומי שלא איבד לגמרי את הצפון ואת המצפון – זו ההזדמנות לחזור ולמצוא אותם.

את החוק הגרוע, המסוכן והבעייתי הזה חייבים לעצור במאמץ משותף של כל מי שחרד לדמוקרטיה, של כל מי שרוצה עתיד אמיתי בארץ הזאת.

דיברתי על מה הכנסת עשתה היום. שני דברים רעים: גם התקפה על השידור הציבורי תאגיד וגם "חוק לאום". ומה הכנסת לא עשתה היום? כל כך הרבה דברים היא לא עשתה היום; כל כך הרבה בעיות אמיתיות של הציבור בארץ הזאת – היא לא טיפלה בהן היום; היא לא התעסקה היום בכלל בבעיית הדיור, בהגנת שוכרי הדירות, במצוקה התקציבית של בתי החולים, במאבק הנכים על זכויות בסיסיות, במאבק להבטחת קיום בכבוד לקשישים, בהכללת הביטוח הסיעודי בסל הבריאות הממלכתי כדי להביא קץ לתמונות הקשות של התעללות בקשישים. למה באמת שהכנסת תעסוק בבעיות של בני אדם? למה לעסוק בהן כשאפשר להמשיך פשוט להסית נגד ערבים, ולנהל פה התלהמויות על סמלים ריקים מתוכן ועל דמגוגיה לאומנית מסוכנת?

ובין יתר הדברים שהכנסת לא עוסקת בהם נמצאת גם בעיית הבעיות – הפיל שנמצא במרכז החדר הזה, אותו פיל שממשלת נתניהו עושה הכול כדי להתחמק ממנו: אותה מציאות של כיבוש, שנמשכת כבר 50 שנה. מציאות בלתי אפשרית כמובן למי שנמצא תחת הכיבוש בשטחים, העם הפלסטיני, אבל מציאות איומה ונוראה גם לישראל ולחברה הישראלית.

המציאות הזאת, עמיתי חברי הכנסת, המשמעות האמיתית שלה – של הכיבוש הזה – היא איום אמיתי על העתיד, לא רק של הפלסטינים, אלא גם על העתיד שלנו באזור הזה. כי מי שלא מבין שהדרך היחידה לחיות באזור הזה כשמסביבנו עמים ערבים ובהם מאות מיליוני בני אדם; הדרך היחידה לחיות באזור הזה היא להגיע להסכם שלום היסטורי, שלום צודק עם העם הפלסטיני ועם העולם הערבי. מי שאת הדבר הפשוט הזה לא מבין – פשוט לא קורא את המציאות.

השנה נציין 50 שנה לכיבוש של 1967, והיום צריכה להיות מכאן הקריאה: 50 שנה זה מספיק ודי. הגיע הזמן לשינוי גדול; הגיע הזמן לעשות את השנה ה-50 לשנת התקדמות למקום אחר, למקום של עצמאות לשני העמים, למקום של שתי מדינות שחיות זו בצד זו, כאשר ירושלים המזרחית היא בירת פלסטין וירושלים המערבית בירת ישראל.

עמיתי חברי הכנסת, זה האתגר הגדול שעומד בפנינו. ואם אנחנו לא נדע לעמוד בפני האתגר הזה, אין לנו קיום ואין לנו עתיד בארץ הזאת.


… زملائي أعضاء الكنيست، في هذا اليوم لا يمكننا تجاهل "قانون القومية" والذي تم تمريره بالقراءة التمهيدية بدعم من الحكومة. لذلك سأبدأ الليلة نقاش هذا القانون الإشكالي، الخطير والضار. سوف تسنح لي الفرصة لمناقشة تفاصيل قانون القومية لاحقا. الا انني وقبل تناول التفاصيل اجد انه من الضرورة إزاحة دخان الدعاية الكاذبة التي تحيط بهذا القانون.

على ماذا يدور الحديث؟ من المهم أن نفهم: أن الجدل الحقيقي في السياسة في هذه البلاد هو ليس على دولة إسرائيل. فإن دولة إسرائيل قد أقيمت، دولة إسرائيل قائمة، دولة إسرائيل معترف بها في العالم، بل وإن دولة إسرائيل معترف بها من قبل الشعب الفلسطيني ومن قبل ممثليه، مثلا في اتفاقية أوسلو، دولة إسرائيل معترف بها في خطة السلام العربية.

الجدل الحقيقي هو ليس على دولة إسرائيل، إن الجدل الحقيقي هو على الدولة الفلسطينية. الدولة الفلسطينية التي ترفض حكومة نتنياهو الاعتراف بها. ترفض الاعتراف بدولة فلسطينية مستقلة. هذا الرفض، زملائي أعضاء الكنيست، يحدث بطريقتين: فهناك المباشرة لدى الذين يقولون: نحن ضد. والمداورة لدى نتنياهو الذي لا يقول ذلك حقا، إلا أن جميعنا هنا نعرف انه ملتزم بالقيام بكل ما بوسعه كي لا تقوم الدولة الفلسطينية. اذا فكيف يتم منع قيام دولة فلسطينية مستقلة؟ يتم ذلك بحرف الجدل باتجاه آخر. فلا تتم مناقشة الدولة الفلسطينية، بل يتم خلق جدل على إسرائيل. ومن اجل ان يكون هناك جدل على دولة إسرائيل، يتمادى نتنياهو كثيرا. وفي هذا القانون، زملائي أعضاء الكنيست، تمادى كثيرا. مثل المس بمكانة اللغة العربية، بالإضافة إلى قائمة طويلة من الآليات المضرة والمميزة.

يجب القول بصراحة، أنه وبالإضافة إلى حرف النقاش عن السؤال الحقيقي، أي إقامة الدولة الفلسطينية، للسؤال الوهمي، على دولة إسرائيل، فيوجد لدى نتنياهو مكسب آخر من كل هذه القصة، وهو المكسب السياسي. فاستراتيجية البقاء لدى نتنياهو مبنية على الصراع مع الجمهور العربي. هذه هي طريقته في كسب الانتخابات. إن التحريض القومجي لطالما كان ملجأ الحكام الفاشلين، وهذه هي الطريق التي يمشي فيها نتنياهو. ونظرا لأنه من الصعب إسقاط نتنياهو دون وزن الجمهور العربي. لذلك، فإن نزع الشرعية عن العرب، إخراجهم من المعسكر، توضيح ذلك لهم والقول لهم: أن لا مكان لكم في هذه الدولة – هي خطوة ضرورية من أجل بقاء نتنياهو وشركائه في الحكم.

زملائي أعضاء الكنيست، لطالما كان يتم تصوير مهاجمة الأقلية على أنها حماية لحقوق الأغلبية. وهذا هو بث الدخان وخلط الأمور بعدة طرق. اليوم، في جواب الحكومة على اقتراح القانون الذي عرضه عضو الكنيست ديختر، كانت لدى الحكومة وقاحة الحديث عن قرار 181 للأمم المتحدة، قرار التقسيم. إذا لنضع الأمور في نصابها: لا علاقة بين مبادئ قرار 181، قرار التقسيم من 30 نوفمبر 1947، وبين قانون ديختر، نتنياهو وفهمهم للعالم.

فماذا حدد قرار 181؟ اولا، الغاء الانتداب البريطاني، استقلال البلاد. وإقامة دولتين ديمقراطيتين، دولتان مع نظام ديمقراطي تعيشان جنبا إلى جنب، مع ضمان حقوق الأقلية القومية في كل منهما: دولة واحدة، تعبر عن حق تقرير المصير لليهود الإسرائيليين، ودولة ثانية تعبر عن حق تقرير المصير للفلسطينيين. وفي كلتيهما – ضمان حقوق الأقلية القومية. هذه هي مبادئ قرار 181.

الان، زملائي أعضاء الكنيست، هناك البعض في الشعب الفلسطيني، في الماضي وايضا في الحاضر، الذين رفضوا ويرفضون قرار التقسيم. كانوا كذلك، أيضا اليوم ما زال هناك موقفا كهذا. انا انتمي الى حزب دعم ويدعم قرار 181 ومبادئه. منذ عام 1947 دعم الشيوعيون اليهود والعرب في البلاد هذا القرار. الشيوعيون العرب، والذين كانوا منتظمين في عصبة التحرر الوطني، أخذوا قرارا تاريخيا ومهما بدعم القرار، الذي نادى بإقامة دولتين في هذه البلاد. وهنا يجب عليّ ذكر الأسماء توفيق طوبي، إميل حبيبي، فؤاد ناصر، جمال موسى، رمزي خوري ورفاقهم. هؤلاء الأشخاص، الذين عرفوا أن يقولوا بشجاعة للشعب الفلسطيني أن هذا القرار صائب ويجب قبوله.

عند ذكر أسمائهم، اود ان اذكر اسم رجل عزيز توفي مؤخرا، والذي كان عضوا في عصبة التحرر الوطني، كمال غطاس من الرامة. قريبا سنقيم الأربعين على وفاته.

هؤلاء الأشخاص استطاعوا أن يقولوا لشعبهم: علينا قبول القرار رغم كل الصعوبات الكامنة فيه. علينا قبوله لاننا مع استقلال البلاد وإلغاء الانتداب البريطاني، وايضا لاننا مبدئيا مع حق تقرير المصير لكل الشعوب. وايضا لانهم فهموا أن بديل قرار التقسيم لن يكون فلسطين الكاملة، مثلما ربما اعتقد الناس، بل أن البديل هو كارثة، مثل الكارثة التي حلت بالشعب الفلسطيني، والتي يعاني منها حتى اليوم – شعب جزء كبير منه ما زال لاجئا حتى اليوم. لدينا هناك من لا يفهم هذا الألم الشديد، الألم الطبيعي والمفهوم ضمنا فهمه، لشعب جزء كبير من أبنائه لاجئون. رفيقتي عضو الكنيست عايدة توما سليمان، انت شاركت، اظن انك استطعت الوصول. انا لم استطع، لكن في قلبي كنت مع أولئك الطلاب الذين أحيوا ذلك الألم اليوم في الجامعة، وهو أمر طبيعي ومفهوم.

تجدر الاشارة الى انه ومثل الشيوعيين العرب الفلسطينيين الذين ذكرتهم، كان هذا موقف الأحزاب الشيوعية في كل العالم العربي: الحزب الشيوعي المصري، اللبناني، السوري والعراقي. فقائد الحزب الشيوعي العراقي، يوسف سلمان يوسف، الذي كانت كنيته فهد، أعدم على يد نظام نوري سعيد، الذي حكم العراق برعاية البريطانيين، أيضا بسبب موقفه الصائب، المبدئي والشجاع لحل قضية هذه البلاد. وقتها أصاب هؤلاء الأشخاص تاريخيا، واليوم يتضح أنهم أصابوا دون شك.

اعيد واكرر من على السماعة، للبروتوكول، بما نادت به عضو الكنيست عايدة توما سليمان. لأنه من المهم أن يدون في البروتوكول: كانت هناك احكام بالاعدام ايضا ضد بعض الأشخاص الذين ذكرت أسماؤهم، في هذه البلاد، الشيوعيون العرب، كانت هناك احكام بالاعدام خصوصا بسبب هذه المواقف، بسبب هذه المواقف. انا اقول، عندما ننظر إليهم فإننا نرى في هؤلاء الأشخاص مثالا للشجاعة، للقدرة على قول كلام لم يفهمه الجميع. العديدون من أبناء شعبهم لم يفهموه. ويمكننا أن نفهم لماذا لم يفهموه – فهذه البلاد، قبل 150 عام، 100 عام، كانت بلادا عربية – فلماذا هناك حاجة لدولتين؟

لكن اليوم واضح. هؤلاء الأشخاص أصابوا تاريخيا. انت تعلم، سيدي رئيس الجلسة، أن أبو إياد المرحوم، أحد قادة منظمة التحرير، قال انهم لو أصغوا لهؤلاء الشباب – للأشخاص الذين ذكرت اسماءهم – توفيق طوبي والذي كان لاحقا بعد سنوات عضو كنيست، ووقتها شاب صغير، ابن 30 تقريبا، وفي جيله كانوا رفاقه – لو أصغوا لكلامهم، فكم من الألم والعذاب كان سيدرأ عن الشعب الفلسطيني.

هذه هي العبرة التي اريد ان اقولها اليوم لشعبي، لليهود في إسرائيل. لانه ايضا لدينا هناك من ينادي بشعارات: أرض إسرائيل الكاملة، وأن كل شيء هو لنا، واننا سنحتل كل العالم. هؤلاء الأشخاص الذين يتحدثون عن أرض إسرائيل الكاملة سيجلبون لشعبي كارثة. سيجلبون لشعبي كارثة. أنا أسير في ذات الطريق التي سلكها رفاقي العرب قبل العديد من السنين، وانا احاول ان أقول لشعبي ما قالوه هم وقتها لشعبهم: فقط حل يعطي مكانا للشعبين، فقط حل يعطي عدالة حقيقية للشعبين، سيعيش في هذه البلاد.

اريد ان اتحدث عن قضية حق تقرير المصير. تاريخيا، سيدي رئيس الجلسة، وفي بداية القرن الـ20 ولد معا مبدآن توأمان. ولدا مع بدء عصبة الأمم في 1918: المبدأ الأول كان حق تقرير المصير، المبدأ الثاني، التوأم، كان حق الأقلية القومية. لم يكن هناك في أي مكان وجهة نظر يكون فيها حق تقرير مصير لا يشمل الاعتراف بحقوق الأقلية القومية. كما وأن حقوق الأقلية القومية ليست فقط حقوقا فردية، أي أنه لكل فرد هناك حقوقا شخصية، الأقلية قومية معناها حقوق قومية، حق الأقلية القومية. ولا يمكن فصل هذان المبدآن : حق تقرير المصير عن حق الأقلية القومية.

ايضا اليوم نحن نحمل نفس المفهوم. نحن مع حق تقرير المصير، طبعا نحن مع حق تقرير المصير، ونحن ضد التمييز القومي. انه منطقي جدا، بسيط جدا، طبيعي جدا، ونحن لن نسمح لأحد، بما يشمل هذه الحكومة، أن يضللنا في ذلك. لان ما يتم الحديث عنه الآن، في هذا القانون الذي تحاول الحكومة دفعه، هو ليس حماية اليهود اطلاقا، بل هو الهجوم على العرب. ليس هذا حماية لحقوق الأغلبية اليهودية. من ماذا يجب حماية حق الأغلبية اليهودية؟ إن هذا هو هجوم على حقوق الأقلية العربية الفلسطينية. هذا ما يكمن وراء هذا القانون، ولهذا فإنه من الساخر والمستفز ان يأتي الى هنا وزير محترم في الحكومة ليحكي لنا عن قرار التقسيم كأنه استمرار لمبادئه.

في النضال ضد هذا القانون يجب التعاون مع كل الناس الذين لديهم أي ذرة التزام بالفهم الديمقراطي. انه امتحان للفهم الديمقراطي، لان امتحان الفهم الديمقراطي هو خصوصا عندما يأتون لمهاجمة الأقلية، عندما يأتون للتحريض ضد الأقلية. انا سعيد اليوم لأننا كنا كلنا في التصويت، كل المعارضة، موحدين بالتصويت ضد هذا القانون. وانا افكر انه من المهم، أيضا في الائتلاف، أن يقيموا محاسبة ذاتية. فلم يفقد الجميع بوصلته وضميره. ولمن لم يفقد بوصلته وضميره – حان وقت إيجادهم.

علينا وقف هذا القانون السيء، الخطير والاشكالي بجهد مشترك من كل من يخشى على الديمقراطية، ومن كل من يريد مستقبلا حقيقيا في هذه البلاد.

تحدثت عن ما قامت به الكنيست اليوم. وهما شيئان سيئان: أيضا مهاجمة مؤسسة البث الجماهيري وايضا "قانون قومية". لكن ما الذي لم تقم به الكنيست اليوم؟ العديد من الأمور لم تقم بها اليوم، العديد من المشاكل الحقيقية لدى الجمهور في هذه البلاد – لم تقم اليوم بمعالجتها، فلم تنشغل اليوم بقضية المسكن، بحماية المستأجرين، بالأزمة المالية للمستشفيات، بنضال أصحاب الاحتياجات الخاصة من أجل حقوق أساسية، بالنضال من أجل العيش بكرامة لكبار السن، بشمل التأمين التمريضي في سلة الصحة الجماهيرية من أجل إنهاء المشاهد الصعبة للتنكيل بكبار السن. فلماذا على الكنيست أن تنشغل بمشاكل البشر؟ لماذا تنشغل بها عندما تستطيع أن تواصل التحريض ضد العرب، وأن تدير مغالاة على رموز فارغة من الفحوى وعلى ديماغوغيا قومجية خطيرة؟

من بين الأمور التي لا تنشغل بها الكنيست هناك مشكلة المشاكل – الفيل الموجود في مركز الغرفة، ذات الفيل الذي تقوم حكومة نتنياهو بكل شيء من أجل أن تتهرب منه: واقع الاحتلال، المستمر منذ 50 عام. واقع غير ممكن بالضرورة للقابع تحت الاحتلال في الأراضي المحتلة، الشعب الفلسطيني، ولكنه واقع رهيب أيضا لإسرائيل وللمجتمع الإسرائيلي.

هذا الواقع، زملائي أعضاء الكنيست، معناه الحقيقي – هذا الاحتلال – هو تهديد حقيقي على المستقبل، ليس فقط للفلسطينيين، بل أيضا على مستقبلنا نحن في هذه المنطقة. لان من لا يفهم أن الطريق الوحيد للعيش في هذه المنطقة حيث تحيطنا الشعوب العربية وفيها مئات الملايين من البشر، أن الطريق الوحيد للعيش في المنطقة هو التوصل إلى اتفاقية سلام تاريخي، سلام عادل مع الشعب الفلسطيني ومع العالم العربي. من لا يفهم هذا الشيء البسيط – لا يقرأ الواقع. اليوم نحيي 50 عام على احتلال 1967، واليوم علينا أن نطلق من هنا النداء: 50 عام تكفي. آن أوان تغيير كبير، آن الأوان لأن نجعل العام الـ50 عام التقدم الى مكان اخر، مكان استقلال الشعبين، مكان فيه دولتان تعيشان بجانب بعضهما، حيث القدس الشرقية هي عاصمة فلسطين والقدس الغربية عاصمة إسرائيل.

زملائي أعضاء الكنيست، هذا هو التحدي الكبير الذي يقف أمامنا. وإن لم نعرف نحن كيفية مواجهة هذا التحدي، لا وجود لنا ولا مستقبل لنا في هذه البلاد.