בזמן שהממשלה העבירה את חוק ההסדרה, שנועד להכשיר התנחלויות על אדמות פרטיות של פלסטינים בשטחים, אנחנו הצלחנו להעביר בקריאה טרומית את הצעת החוק של אילן גילאון, שלי ושל קארין אלהרר, להגדלת קיצבות הנכות עד גובה שכר המינימום.

في الوقت الذي مررت فيه الحكومة قانون "التسوية"، والذي تشرعن عن طريقه الاستيطان على الاراضي الفلسيطينية الخاصة في الضفة، نحن نجحنا بتمرير اقتراح قانون رفع مخصصات العجز لتضاهي الحد الادنى للأجر، وقد بادرت بهذا الاقتراح مع النائب ايلان جيلئون وكارين الحرار.

אלה שתי דרכים הפוכות: מצד אחד, יש לנו ממשלה ששכחה לגמרי את החברה בישראל, ממשלה שמשועבדת לגמרי לפרויקט ההתנחלויות, ומוכנה להשקיע את כל הזמן, את כל המאמצים, ואת כל הכסף אל תוך הביצה הטובענית הזו. ומצד שני, יש מאמץ לקדם פתרונות אמיתיים לבעיות של ציבורים רחבים בישראל – נכים, קשישים, פריפריה, ועוד.

هذان طريقان مختلفان: من جهة، يوجد لدينا حكومة قد نسيت المجتمع الاسرائيلي، مستعبدة من قبل مشروع الاستيطان، مستعدة لاستثمار كل الوقت، الجهود، والمال في مستنقع من الرمال المتحركة. ومن الجهة الاخرى، يوجد مجهود كبير لتقديم حلولا حقيقية لمشاكل جماهير واسعة في اسرائيل – ذوي الاحتياجات الخاصة، كبار السن، وغيرهم…

בהצבעה על קיצבת הנכות הצלחנו לנצח את המשמעת הקואליציונית. אף אחד לא מאמין ברצינות שאנשים בישראל יכולים לחיות מקיצבה של 2,342 שקלים לחודש, שהיא קיצבת הנכות לבעלי דרגת נכות מלאה. נכים שאינם יכולים לעבוד, שנאלצים להתקיים מקיצבה כזו עלובה, פשוט נידונים לחיים של עוני. לכן, העלאת קיצבת הנכות היא מהלך חשוב בדרך לחילוץ אנשים רבים מעוני, שזהו אחד המאבקים המרכזיים שעלינו כחברה לעשות.

في التصويت على مخصصات العجز نجحنا بالانتصار على انضباط الائتلاف. حيث أنه لا يوجد أحد يؤمن بشكل جدّي أن هنالك من يستطيع العيش في اسرائيل مع مخصصات قدرها 2342 شيكل للشهر، المبلغ الشهري لمن يعاني من اعاقة تامة. فالعاجزين عن العمل بسبب اعاقة صحية، يجبرون على العيش من هذه المخصصات البائسة، ويحكم عليهم حياة من الفقر. لهذا، رفع مخصصات العجز هي خطوة هامة لانتشال الكثيرين من الفقر، وهو احد النضالات المركزية التي علينا العمل من أجلها.

זאת לא הפעם הראשונה שאנחנו מעלים את הדרישה הזו מעל במת הכנסת. ותמיד אומרים לנו בממשלה שאין כסף. אבל אותה ממשלה שאומרת שאין כסף – מתכוונת להוריד עכשיו את מס החברות מ-24% ל-22%, ולתת 4.5 מיליארד שקלים לתאגידים. אם 'אין כסף', אז למה מחלקים מתנות לעשירים? אני מזכיר לכולנו, שכשנתניהו נבחר להיות שר האוצר בשנת 2003 – שיעור מס החברות היה 36%.

هذه ليست المرة الأولى التي طالبنا فيها بهذا من على منصة الكنيست. ودائما كان رد الحكومة أن الميزانية لا تكفي. لكن الحكومة نفسها التي تقول ذلك – تقوم باعطاء تخفيضات بنسبة الضريبة على الشركات من 24% الى 22%، وتعطي 4.5 مليارد شيكل للشركات الكبيرة. ونحن نتسائل ‘‘لا توجد ميزانية‘‘، فلماذا توزعون الهدايا للأغنياء؟ وأود أن أذكّر الجميع؛ عندما أصبح نتنياهو وزيرا للمالية في سنة 2003 – نسبة الضريبة كانت 36%.

מרגש היה לראות את האופוזיציה מנחילה תבוסה לקואליציה, ומצליחה להעביר את הצעת החוק החשובה הזו למרות התנגדות הממשלה. מגיעה הערכה לחבריי בסיעת הרשימה המשותפת, שהיא הסיעה היחידה שהתייצבה במליאת הכנסת בהרכב מלא כדי להצביע בעד הצעת החוק. אבל המערכה ממש לא נגמרה. במיוחד עכשיו נחוץ שהציבור, שארגוני הנכים, שתנועות הנוער והפעילים החברתיים, שכל מי שאיכפת לו מאיך נראית החברה שלנו – להרים קול זעקה גדול למען הנכים, ולדרוש מהממשלה שהצעת החוק הזו תשלים את תהליך החקיקה, ושקיצבת הנכות אכן תועלה.