שתי החלטות נכונות קיבל היום הנשיא רובי ריבלין: הראשונה, לקצר את עונשו של יונתן היילו, צעיר שהגן על עצמו מפני עבריין שסחט ואנס אותו; והשנייה, לדחות את בקשת החנינה של אלאור אזריה, שירה למוות בפצוע, שהיה שרוע על הקרקע ולא היווה יותר איום על איש.
מאחורי אלאור אזריה התייצבו השוליים הסהרוריים של הימין הכהניסטי, שגררו אחריהם – למרבה הבושה – גם את רוב שרי הממשלה. הם רצו לקבוע תקדים – שמותר לכל חייל להפוך למוציא-להורג לעיני המצלמות, וללכת הביתה בלי עונש. האנשים האלה מאוכזבים עכשיו, וטוב שכך. ציבור גדול בישראל לא מעוניין שהעם הזה יהפוך לעם של תליינים.
ואילו מאחורי יונתן היילו התייצבו פעילים חברתיים ופעילות חברתיות – גברים ונשים שמחויבים למאבקים למען מוחלשים, למען הפריפריה החברתית והגיאוגרפית בישראל, ונגד אלימות מינית – ועשו קמפיין מרשים, בלי כסף ובלי משרד יחסי-ציבור, שהתחיל לגמרי-מלמטה, עד שתפס תאוצה וגייס רוב גדול, גם מקרב חברי הכנסת, שהתייצבו מאחוריו.
שני המקרים האלה מלמדים אותנו שלא תמיד מנצחים אנשי היח"צ והשיווק המחוברים לשלטון. ואילו אנשים שרואים עוול וזועקים, בהתחלה במיעוט קטן, ואחר כך בקול גדול – מצליחים לנצח ומצליחים גם לשנות.
قراران صائبان أخذهما اليوم الرئيس روبي ريفلين: القرار الأول، تقصير عقوبة يوناتان هايلو، شاب دافع عن نفسه في وجه أزعر إبتزه وإغتصبه؛ والقرار الثاني هو تأجيل طلب الإعفاء لإيليؤر آزاريا، الذي أطلق النار وقتل إنسانا مصابا، كان ممددا على الأرض ولم يشكل خطرا على أحد.
خلف إيليؤر آزاريا وقف أناس من الهوامش الضالة في اليمين الكهانيّ، الذين جرّوا خلفهم – مع كل العار – أيضا أغلبية وزراء الحكومة. أرادوا أن يثبّتوا سابقة – أنه مسموح لأي جندي أن يصبح منفّذا للإعدام أمام الكاميرات، وأن يذهب إلى بيته دون عقوبة. هؤلاء الأشخاص الآن خُذلوا، وهو شيء جيد. فجمهور كبير في إسرائيل لا يريد أن يصبح هذا الشعب شعب منفّذين للإعدامات.
لكن خلف يوناتان هايلو وقف نشطاء إجتماعيون ونشيطات إجتماعيات – رجال ونساء ملتزمون بالنضال من أجل المستضعفين، من أجل الهوامش الإجتماعية والجغرافية في إسرائيل، وضد العنف الجنسي – وقاموا بحملة مثيرة للإعجاب بلا مال وبلا مكاتب علاقات عامة، بدأت الحملة من تحت، حتى تسارعت وجنّدت أغلبية كبيرة، أيضا بين أعضاء الكنيست، والذين دعموه.
هاتان الحالتان تعلمانا أنه رجال العلاقات العامة والتسويق المرتبطين بالسلطة لا ينتصرون دائما. وأن الناس الذين يرون الظلم ويصرخون، في البداية كأقلية صغيرة، ولاحقا بصوت قوي – يستطيعون الإنتصار ويستطيعون القيام بالتغيير أيضا